اگر بتوانیم این نگاه جلب منفعت و دفع زیان را کنار بگذاریم

سوم: مراقبه Meditation منظور از مراقبه، بازشناسی خود حقیقی امان از میان خودهای موهومی مان است. چه بسا ما نخواهیم در طول عمر با خود حقیقی مان مواجه شویم  و ترجیح بدهیم  که با خودهای موهومی مان سر و کار داشته باشیم. مراقبه خودهای موهوم را کنار می زند و ما را به خود حقیقی مان می رساند.حالا چگونه این کار را انجام دهیم؟ در روانشناسی به خصوص روانشناسان پراگماتیست امریکایی خیلی به مراقبه اهمیت داده اند  در عرفان و سنت عرفانی ما هم مراقبه خیلی مهم است که من خود حقیقی را گم نکنم.راهش هم این است که هرآنچه خود حقیقی امان می دانیم محو می کنیم! اگر بودیم پس خود حقیقی نیست. خود حقیقی را باید جدای از دارایی های خود موهومی دانست و جدا کرد.  مثلا ممکن است خودمان را با کت و شلوارمان بشناسیم!  در مراقبه باید بتوانیم کت و شلوار را از خودمان جدا کنیم!  حتی بدن و هویت اجتماعی!  ما، من موهومی اند! غیر حقیقی اند! مراقبه جستجو در خود برای یافتن خود است. مراقبه پیدا کردن تصویر صاحب تصویر است که در میان تصاویر موهومی ناپیداست! چهارم: نظر و مشاهده Contemplation نیایش  اگر بتواند  نظری  به دل نیایشگر دهد که او هستی را بدون علائق مشاهده کند به این کارکرد انجامیده است.  وقتی با کتابی یا با  فردی مواجه می شویم! به این می اندیشیم که سود و زیان این کتاب یا فرد برای ما چیست؟ به چه درد ما می خورند؟ این نظر از روی علائق است!  اگر بتوانیم این نگاه جلب منفعت و دفع زیان را کنار بگذاریم می توانیم  به هستی نظر انداخته و آن را مشاهده کنیم. "این به چه درد ما می خورد" را باید بتوان کنار گذاشت تا نظر کرد. جهان را بی طرفانه دیدن نظر است. دریافت از یک ایمیل... بخش هایی از یک سخنرانی در باره نیایش