هرآنچه که در این جهان آفریده می شود

این قانونِ طبیعت است که هرچه آفریده می شود، نگه داشته شده و سرانجام نابود می گردد. این قانونِ آفرینش، متوقف شدن و نابود شدن است. برای مثالِ رشته کوه های هیمالیا، آفریده شده، پا برجا مانده و سرانجام نابود خواهند شد. بنابراین، هرآنچه که در این جهان آفریده می شود، پس از مدّتی  توقف و ماندن ، انتظار می رود که سرانجام نابود. گردد. تنها آفریدگار ، یعنی خداوند است که ابدی و پابرجاست.بازه ی زمانیِ کیهان، به چهار دوران تقسیم می شود. در دورانِ اول،  یعنی ساتیا یوگ Satyayug، جزءِ نا آشکارِ ساتوا Sattvaغالب بوده است. به دلیلِ غلبه ی بیشترِ ساتوا در محیط، تغییراتِ دوره ای ملایم بودند. با گذرِ دوران ها،  با کاهشِ جزءِ ساتوا ، تغییراتِ دوره ای با دامنه ی بیشتری صورت می گیرد. در کالی یوگ Kaliyug، که در آن جزءِ غالبِ ناآشکار راجاraja  است، تغییراتِ دوره ای در مراحلِ آفرینش، نگهداری و نابودی ، کاملاً چشمگیرند. نابودی، معمولاً در نتیجه ی افزایشِ بلایای طبیعی ، فجایع، بیماری و جنگ است. ما اکنون،  در میانِ پایین ترین مرحله ی نابودی در یکی از دوران های کوچک در کالی یوگ قرار داریم. هر دوره ی کوچک، تقریباً 1000 سال  طول می کشد.